Podręcznik
2. Model małosygnałowy tranzystora bipolarnego
2.3. Zakres wielkich częstotliwości
W tym zakresie należy uwzględnić elementy reaktancyjne i w konsekwencji parametry h określające elementy modelu hybrydowego są liczbami zespolonymi zależnymi od częstotliwości sygnału. Wygodniej jest posługiwać się modelem hybryd p , którego elementy mają prostą interpretację fizyczną i można założyć, że nie zależą od częstotliwości dla wszystkich zakresów częstotliwości dla których tranzystor ma użyteczne wzmocnienie. Model ten jest łatwy do analizy i charakteryzuje się dobrą zgodnością z doświadczeniem.
Rys. 2.5 Model hybryd p dla tranzystora bipolarnego
Tab. 2.2 Przykładowe wartości elementów modelu hybryd p
gm |
rbb’ |
rb’e |
rb’c |
rce |
Ce |
Cc |
50 mA/V |
100 W |
1 kW |
4 MW |
80 kW |
100 pF |
3 pF |
Wszystkie elementy rezystancyjne można obliczyć korzystając z parametrów h wyznaczonych dla małych częstotliwości:
Rys. 2.6 Równoważność modeli tranzystora dla małych częstotliwości
Transkonduktancja gm jest określona wartością prądu kolektora w punkcie pracy:
(2.17) |
Konduktancja wejściowa gb'e opisuje zmiany prądu bazy przy zmianie napięcia na złączu emiter-baza. Złącze kolektor-baza jest spolaryzowane zaporowo dla typowego punktu pracy, więc:
(2.18) |
Zakładając zwarcie dla sygnału zmiennego na wyjściu tranzystora (Uce = 0) można zapisać:
(2.19) |
i wykorzystać zwarciowy współczynnik wzmocnienia prądowego:
(2.20) |
Konduktancja sprzężenia zwrotnego gb'c uwzględnia efekt Early'ego podobnie jak h12e0:
(2.21) |
biorąc pod uwagę, że:
(2.22) |
otrzymuje się:
(2.23) |
Rezystancja rozproszona bazy rbb' jest składową rezystancji wejściowej. Przy zwartym wyjściu tranzystora dla sygnału zmiennego:
(2.24) |
więc:
(2.25) |
Konduktancja wyjściowa gce ma związek z h22e0. Dla Ib = 0:
|
(2.26) |
zatem, uwzględniając (2.22) oraz (2.21):
(2.27) |
Zakładajac dla wybranego punktu pracy h21e0 >> 1, otrzymuje się:
|
(2.28) |
Pojemności wewnętrzne tranzystora bipolarnego składają się z pojemności dyfuzyjnych i pojemności złączowych:
pojemność emiterowa Ce = CDe + Cje
pojemność kolektorowa CC = CDc + Cjc
Rys. 2.7 Interpretacja graficzna pojemności dyfuzyjnych: emiterowej i kolektorowej
Pojemność dyfuzyjna emitera wiąże się z gromadzeniem ładunku nośników nadmiarowych w tranzystorze dla określonej polaryzacji złącza E-B:
(2.29) |
gdzie tF jest sumarycznym czasem przelotu nośników tworzących prąd IC (wymuszony napięciem UB’E), przez poszczególne obszary tranzystora. Dominującym składnikiem jest zwykle czas przelotu przez bazę tB i ewentualnie przez warstwę zaporową złącza kolektor-baza tBC:
(2.30) |
Czas przelotu przez bazę można oszacować:
(2.31) |
a przez warstwę zaporową B-C ze wzoru:
(2.32) |
(dBC – grubość warstwy zaporowej złącza C-B, vumax - maksymalna prędkość unoszenia w silnym polu elektrycznym, ograniczona rozpraszaniem nośników, vumax » vth).
Pojemność dyfuzyjna kolektora jest zwykle zaniedbywana wobec Cjc dla zaporowej polaryzacji złącza kolektor - baza, zatem Cc » Cjc.
Pojemności warstw zaporowych Cje i Cjc określają klasyczne wzory.
Rozwiązanie
Konduktancja wejściowa
Prąd emitera można obliczyć przy założeniu liniowego rozkładu koncentracji elektronów w bazie i = 1:
Dla UCB = const zmiany wartości prądu emitera spowodowane są zmianami poziomu wstrzykiwania nośników:
zatem:
Konduktancja przejściowa
Konduktancja oddziaływania wstecznego
Parametr ten opisuje ilościowo efekt Early’ego. Biorąc pod uwagę zależność na zmiany grubości bazy, otrzymuje się:
Konduktancja wyjściowa
Pojemność dyfuzyjna emitera
Dla liniowego rozkładu koncentracji elektronów w bazie:
zatem:
Pojemność dyfuzyjna kolektora
Zmiana ładunku zgromadzonego w bazie wynika ze zmiany jej długości:
Ostatecznie;