Podręcznik

 W segmencie tym zestawione zostaną najważniejsze parametry wzmacniaczy.
Wzmocnienie G wzmacniacza; typowa wartość to 6 - 8 dB/stopień, budowane są wzmacniacze wielostopniowe. Zwykle wymaga się, aby wzmocnienie było stałe w pasmie pracy, lub zmieniało się w niewielkich granicach.
Pasmo pracy B wzmacniacza; dla wzmacniaczy wąskopasmowych B=10 - 40%, dla szerokopasmowych f_max/f_min=2 - 1000. W pasmie pracy wymagane jest dobre, obustronne dopasowanie.
Współczynnik stabilności K; powinien być w całym pasmie częstotliwości większy od 1. Bezwarunkowo stabilny wzmacniacz zapobiega  wzbudzeniu układu/systemu.
Współczynnik szumów F wzmacniacza definiowany jest zależnością (7-44). Procesowi wzmocnienia towarzyszy zmniejszanie stosunku mocy sygnału S do mocy szumu N.
W łańcuchu wzmacniaczy o wzmocnieniach G₁, G₂,.i współczynnikach szumów F₁, F₂, pierwszy stopień decyduje o zachowaniu się całości i on powinien wnosić jak najmniejsze szumy.

Maksymalna moc wyjściowa P_WYMAX wzmacniacza, to moc w punkcie kompresji wzmocnienia o 1 dB, z wartości G[dB] do G-1[dB].

 
 Rys.8.22. Efekty nieliniowe wzmacniacza. 
A) Charakterystyka P_WY(P_WE) w układzie podwójnie logarytmicznym. 
B) Produkty intermodulacji powstające w procesie wzmacniania.

Sprawność dodana $\eta _{AD}$ wzmacniacza, bardzo ważna dla wzmacniaczy mocy wyrażona jest zależnością (6-35).
Wzmacniacz staje się - przy dużym poziomie mocy wejściowej - dwuwrotnikiem nieliniowym – rys.8.22. Powoduje to bardzo niepożądane efekty, zniekształcanie przebiegu sinusoidalnego i generację harmonicznych. W przypadku, gdy wzmacniane są sygnały złożone z kilku przebiegów sinusoidalnych f₁, f₂,  generowane są sygnały o częstotliwościach $\left | mf_1\pm nf_2 \right |$ .