Podręcznik

4.4. Ewolucja systemów satelitarnych

W latach 60. rozpoczęła się era telekomunikacji satelitarnej. Trudno dociec, który satelita jako pierwszy zaczął pełnić funkcje transmisji danych, gdyż być może był to satelita tajny, przygotowany do pełnienia funkcji wojskowych. 
Wypunktujemy teraz krótko najważniejsze kierunki rozwoju systemów radiokomunikacji satelitarnej. Pierwsze systemy wymagały budowy dużych stacji naziemnych, o średnicach anten przekraczających 30 metrów. Moce nadajników satelitarnych były niewielkie, a współczynnik szumów odbiorników był stosunkowo duży. W kolejnych dekadach rosły rozmiary i waga satelitów, a malały rozmiary stacji naziemnych, co pokazano w Tabeli 5.1. Obecnie instalowane systemy pozwalają na użycie ruchomych niewielkich systemów naziemnych, a oczekuje się, że wkrótce będą to systemy osobiste. 
Tabela 5.1: Ewolucja wagi i wymiarów elementów systemów satelitarnych.

Na przestrzeni 40 lat systemy odbiorcze i nadawcze wykorzystywane przez satelity komunikacyjne uległy zasadniczej, a nawet wielokrotnej zmianie. Pierwsze generacje satelitów wykorzystywały lampy próżniowe z falą bieżącą jako nadawcze o mocy kilkuset watów, gdyż ówczesne tranzystory nie pozwalały na uzyskanie takiej mocy. Dokonała się więc w pierwszej kolejności tranzystoryzacja systemów satelitarnych. W kolejnych generacjach użyto mikrofalowe układy scalone, co zredukowało wymiary i wagę urządzeń. Nie szło to w parze ze zmniejszeniem wagi i wymiarów satelity, gdyż wzrost wagi wywołany jest dążeniem do zwiększenia mocy nadajników satelity, a wzrost wymiarów wynika ze zwiększenia wydajności baterii słonecznych drogą powiększenia powierzchni absorbujących promieniowanie słoneczne.
Kolejne systemy satelitarne wykorzystują coraz wyższe częstotliwości. Pierwsze z nich wykorzystywały pasmo L (1...2GHz), a system Olympus pracuje na częstotliwościach 30/20 GHz typowych dla pasma K. Planowane są kolejne systemy, które wykorzystają pasmo fal milimetrowych.