Podręcznik

2.16. Opis tekstury

Tekstura to najogólniej specyficzne cechy obiektu, różnicujące go w stosunku do otoczenia, oddzielające od tła lub  innych obiektów.  Niekiedy są to powtarzalne wzory, pewna, dająca się dostrzec lub policzyć regularność, nawet odcień barwy. Zależnie od charakteru obiektu, inaczej należy dobierać atrybuty tekstury, inaczej liczyć teksturowe cechy. 

Wśród najistotniejszych właściwości tekstury wymienić należy jej regularność (stacjonarność, powtarzalność wzoru, samopodobieństwo, homogeniczność), kierunkowość (zróżnicowanie orientacji, wyrazistość orientacji) oraz skalowalność (rozdzielczość wzorów, zmienność w funkcji skali).  Istnieje bardzo wiele metod i koncepcji analizy teksturowych cech obrazów. 

W przypadku bardziej stacjonarnych tekstur wykorzystywane są przede wszystkim metody bazujące na binaryzowanych obrazach tekstur (np. według map bitowych), operatorach morfologii matematycznej (domknięcie, otwarcie, gradienty), fraktalach (wymiar fraktalny), probabilistyczne modele losowych pół Markowa, funkcji autokorelacji sygnału czy cechach częstotliwościowych (fourierowskich). Często stosowane są też cechy wyznaczane na podstawie  macierzy powinowactwa, takie jak kontrastowość, zmienność, jednorodność, energia, korelacja.  

Niestacjonarne tekstury (zawierające przynajmniej dwa dające się wyróżnić wzory) opisywane są najlepiej za pomocą falek  i ich dwuwymiarowych uogólnień curvelety, falki zespolone), innych transformacji typu czas częstotliwość, dwuwymiarowych sygnałów analitycznych, funkcji i kierunkowych filtrów Gabora.

Deskryptory stanowią serce systemów indeksowania, bo bezpośrednio dotyczą opisu treści znaczonej i przeszukiwanej. Od ich skuteczności zależą możliwości różnicowania treści przy zachowaniu niezmienniczości określonej ich specyfiki w różnych warunkach akwizycji i wymiany danych. Poniżej opisano przykładowe deskryptory jako rozszerzenie prostych pomysłów zamieszczonych w p. 3.1.