Podręcznik

3.1. Multipleksacja FDM

Multipleksacja FDM jest historycznie najstarszym sposobem multipleksowania sygnałów i do lat 70. XX wieku była podstawową techniką zwielokrotniania. Opracowano i zastosowano praktycznie systemy FDM, w których zwielokrotniano aż 10800 sygnałów rozmównych. Technika FDM opiera się na zmianie częstotliwości zwielokrotnianych sygnałów, bez zmiany szerokości pasma przez nie zajmowanego, poprzez ich „przenoszenie” na coraz to wyższe częstotliwości. Utworzony w ten sposób sygnał, będący sumą N sygnałów zwielokrotnianych zajmuje co najmniej N krotnie szersze pasmo niż sygnał zwielokrotniany. Sygnał zwielokrotniony jest sygnałem analogowym, tak jak sygnały zwielokrotniane. Technika FDM jest więc w naturalny sposób dostosowana do przesyłania sygnałów analogowych. Niestety tory transmisyjne wprowadzają tłumienie. Aby temu przeciwdziałać w trakty wstawiano urządzenia wzmacniające nazywane wzmacniakami. Były to wzmacniacze niskoszumowe, które nie zniekształcają wzmacnianych sygnałów. Wymagania te powodowały, że te urządzenia były drogie i kłopotliwe w eksploatacji. Ideę zwielokrotniania FDM zilustrowano na rys.3.2.
Mimo, że multipleksacja FDM pierwotnie dotyczyła sygnałów analogowych znalazła ona zastosowanie również w przypadku sygnałów cyfrowych, na przykład w systemach dostępowych xDSL, o czym będzie mowa dalej.