Podręcznik

3.4. Multipleksacja GFP

Multipleksacja oparta na GFP, czyli na uogólnionej procedurze ramkowania dotyczy przesyłania sygnałów wewnątrz   ramek używanych w systemach OTN, SDH, a nawet PDH. Ramki w wymienionych systemach są nadawane jedna po drugiej, na styk, a ich rozmiar (liczba bitów z jakiej się składa każda ramka) jest ściśle określony. W systemach SDH nominalny czas trwania ramek, niezależnie od szybkości transmisji jest zawsze taki sam. Inaczej jest w systemach OTH i PDH, gdzie nominalny czas trwania ramek jest zależny od szybkości transmisji. Multipleksacja GFP jest pewną odmianą multipleksacji TDM, z tą różnicą, że w klasycznej multipleksacji TDM wszystkie multipleksowane sygnały binarne mają z góry określoną przepływność binarną, a ich lokalizacja w ramkach jest ustalona i zawsze taka sama. W przypadku multipleksacji GFP ramki pozostają takie same i ich nominalny czas trwania oraz liczba bitów z jakich się składają pozostaje taka jak w systemach SDH, OTH czy PDH, natomiast ich zapełnienie sygnałami multipleksowanymi jest w ogólnym przypadku zmienne. Na przykład, w kolejnych ramkach jest przez pewien  odwzorowywany stale jeden  sygnał (dokładniej kolejne jego części, np. kolejne pakiety),  a potem kilka innych sygnałów zamiast tego. Co istotne jeżeli przepływności binarne sygnałów składowych nie „zajmują” całego strumienia utworzonego z ramek to dopełnia się ramki odpowiednią liczbą, najczęściej bajtów, tak zwanych pustych, dopełniających. Istotę multipleksacji GFP  zilustrowano na rysunku x. Oczywiście proces demultipleksacji musi przebiegać inaczej niż w przypadku klasycznej demultipleksacji TDM, gdyż położenie i długość (liczba bitów) sygnałów multipleksowanych nie muszą być w kolejnych ramkach takie same. Potrzebne jest zatem przesyłanie wraz z sygnałami dodatkowych informacji i stosowanie odpowiednich mechanizmów. Na rysunku 3.3 przedstawiono istotę multipleksacji GFP.

Rys. 3.3. Ilustracja graficzna multipleksacji GFP