Podręcznik

7. Podsumowanie modułu czwartego kończącego blok

W module 4-tym autor wskazał na wymagania, które powinny spełniać podwozia pojazdów, aby stały się zrobotyzowanymi. Posłużenie się przez autora systemami CPK czy CTIS jako swoistych mierników zrobotyzowania było tylko wybiórcze. Miało tylko wskazać Czytelnikowi na sposób odróżnienia podwozia pojazdu, które jest zrobotyzowane od tego, które jest pozbawione tej cechy, czyli dodatkowych rozwiązań mechatronicznych zwiększających użyteczność danego podwozia w trudnym terenie. Posłużenie się wymaganiami dla pojazdów wojskowych załogowych jako wskaźnika zrobotyzowania projektowanego podwozia miało zasugerować Czytelnikowi, iż istnieją opracowane standardy, które projektanci nowych podwozi powinni brać pod uwagę przy określaniu parametrów „swoich” podwozi po ich „sprototypowaniu”.
Wskazano w module 4-tym na rodzaje testów terenowych, jakimi zazwyczaj są „traktowane” prototypy nowych pojazdów mobilnych. Podkreślono wyraźnie, że niektóre z tych testów terenowych mogą nie „powiedzieć” wszystkiego o podwoziach bezzałogowych, ponieważ w przeciwieństwie do pojazdów załogowych, gdzie występuje doświadczony kierowca w pojeździe bezzałogowym nie można skorzystać z jego doświadczenia. 
Podano kryteria oceny zdolności koła projektowanego podwozia oraz samego podwozia do pokonania trudnego terenu wraz ze wskazaniem standardów testów terenowych państw NATO objętych kwalifikacją STANAG. 
Wreszcie zakończono treść modułu czwartego pokazaniem koncepcji robota mobilnego bezzałogowego opartego o podwozie zrobotyzowane, wyposażone w system CPK. Zaproponowano rodzaj testu terenowego dla takiego koncepcyjnego robota oraz omówiono wynik badań, który można by było uzyskać podczas realizacji tego testu ze wskazaniem na fakt, iż takie systemy są korzystne i mogą być zamontowane w innych podwoziach.