Podręcznik

5.1. Cieniowanie płaskie

Najprostszy model cieniowania wielokąta, określany często jako cieniowanie płaskie (ang. flat) polega na wyświetlaniu go ze stałą wartością intensywności. Rozwiązanie to jest poprawne przy spełnieniu poniższych warunków:

• Źródło światła jest w nieskończoności, zatem iloczyn N·L jest stały na całej powierzchni wielokąta. 
• Obserwator jest w nieskończoności, zatem N·V jest stałe na całej powierzchni.
• Wielokąt reprezentuje powierzchnię modelowaną i nie jest aproksymacją powierzchni krzywoliniowej.

W przypadku aproksymacji powierzchni krzywoliniowej za pomocą siatki wielokątowej cieniowanie płaskie ukazuje wyraźnie strukturę tej siatki; co więcej, można odnieść wrażenie, że wielokąty nie są płaskie, a wgłębione pośrodku (Rys. 35).

 

Rysunek 35. Cieniowanie płaskie.

 

Ten tzw. efekt muszelkowatości jest wynikiem występowania zjawiska Macha , które uwypukla zmianę jasności na każdej krawędzi, w miejscu występowania nieciągłości amplitudy lub pochodnej. Efekt ten uwidacznia się na krawędzi między dwiema ścianami, tzn. ciemna ściana wygląda ciemniej, a jasna jaśniej.

 

Rysunek 36. Przykład rzeczywistej i postrzeganej jasności dla efektu pasm Macha.