Podręcznik

3.6. Wyrażanie informacji

Treść przekazu staje się informacją w określonych okolicznościach. Treść ta może mieć charakter immanentny lub transcendentny. Przekaz immanentny towarzyszy zwykle rejestracji jakiegoś zjawiska fizycznego, obserwacji jego niedostepnej natury, odczytu stanu czujników śledzących przebieg zakrytych przed obserwatorem zdarzeń, wymaga odpowiedniego, często specjalistycznego odczytu przez fachowców, a interpretacja danych ma wtedy zawsze charakter informacji (stwierdzenie, że nic się nie dzieje w interesującym obszarze też jest informacją). 

Przekaz transcendentny jest zwykle zamierzony, zbudowany na bazie zewnętrznych, uogólniających obserwacji, treść znamionująca informację jest ogólnie rozpoznawalna, podobnie interpretowalna, rozumiana dość jednozacznie tak przez nadawcę, jak i przez typowego odbiorcę, a wybór formy, sposobu i technologii przekazu jest zwykle dobierany ze względu na charakter i właściwości tej treści.

Możliwe są też rozwiązania hybrydowe, niejednoznaczne, wynikające np. z różnego rozumienia treści przez nadawcę i odbiorcę (to co było celem przekazu i miało stanowić informację okazało się nieistotne, natomiast inna właściwość przekazanej treści może okazać się przydatna odbiorcy). Może to niekiedy powodować zniekształcenie przekazu ze względu na nieodpowiednio dobraną technologię przekazu. 

Różna w charakterze i formie treść może być zawarta w sygnale ciągłym, dyskretnym, cyfrowym. W grę może wchodzić zbiór danych o charakterze jednolitym, zbiory danych wzajemnie referujące na siebie, ze znacznikiem upływającego czasu lub też asynchronicznym odwoływaniem się do pewnej sekwencji zdarzeń, itp.