Podręcznik

5.4. Bloki, blokowa funkcja szyfrująca i szyfry blokowe

Funkcję szyfrującą E : M  K  C wygodnie jest zdefiniować za pomocą różnowartościowej tzw. blokowej funkcji szyfrującej f : V₁ ⁿ  K  V₂ ^m . Blokowa funkcja szyfrująca f : V₁ ⁿ  K  V₂ ^m musi spełniać warunek: dla każdego k  K funkcja f (  , k ) : V₁ ⁿ  V₂ ^m jest różnowartościowa.

Z kolei funkcję deszyfrującą blokowej funkcji deszyfrującej D : C  K  M wygodnie jest zdefiniować za pomocą blokowej funkcji szyfrującej g : V₂ ^m  K  V₁ ⁿ .

Jeśli V₁  V₂ , to musimy mieć oczywiście m  n by zachować różnowartościowość funkcji f (  k) : V ⁿ  V ^m . Najczęściej jednak w praktyce V₁  V₂ i m  n . 

Blokową funkcję szyfrującą f : V₁ ⁿ  K  V₁ ^m nazywamy też przekształceniem szyfrującym dla tekstów jawnych o stałej długości.

Standardowym postępowaniem przy szyfrowaniu długich tekstów jawnych jest podział takiego tekstu na tzw. jednostki tekstu lub bloki czyli słowa o stałej długości n, które skonkatenowane dają wiadomość jawną m. Każdą jednostkę tekstu możemy szyfrować wówczas niezależnie za pomocą blokowej funkcji szyfrującej f : V₁ ⁿ  K  V₂ ^m . Jednostkom tekstu (lub jak mówimy czasem blokom) o długości n blokowa funkcja szyfrująca przyporządkowuje fragment szyfrogramu o długości m.

Dzielenie długiego tekstu wiadomości jawnej na krótsze jednostki tekstu jest bardzo wygodne, ale wymaga niekiedy przedłużenia wiadomości jawnej m tak by ta długość była równa r  n dla pewnego r  N .

Istota rzeczy: Szyfrujemy długie teksty jawne "po kawałku". Ten "kawałek" nazywamy blokiem lub jednostką tekstu. Powstaje rzecz jasna od razu problem a jeśli to się nie da podzielić na jednakowe „kawałki”. Rozwiązanie jest oczywiste. Dopełniamy tekst szyfrowany do wielokrotności długości bloku. Najczęściej jest to zgodne z pewnymi standardami.