Przekazywanie informacji multimedialnych

\\Metoda kodowania długości serii RLE (Run Length Encoding) jest intuicyjną metodą oszczędnego zapisu ciągów jednakowych symboli; jest wykorzystywana powszechnie w wielu współczesnych standardach i narzędziach kompresji.

Kod RLE należy do grupy kodów strumieniowych i sprowadza się do prostej reguły: seria kolejnych powtórzeń symboli źródłowych opisywana jest słowem kodowym określonej długości składającym się dwóch części -- binarnej reprezentacji długości serii $l_i$ oraz symbolu $s_i$. Zmienna liczba danych wejściowych, równa długości serii, kodowana jest za pomocą ciągu bitów o prawie stałej długości. Długość ta zależy od liczby symboli alfabetu źródła informacji oraz dopuszczalnej długości serii powtórzeń $k_{\max}$ (dobranej np. na podstawie obserwacji źródła, oceny jego właściwości we wstępnej analizie kodowanej sekwencji danych). 

Ogólnie, kodowanie długości serii wykorzystuje dwa kody: $\mathcal{K}_l$ do zapisu liczby powtórzeń (długości serii) $k=l_i$ oraz $\mathcal{K}_s$ do zakodowania symbolu\\ $s_i=a_j \in A_S=\{a_1,\ldots,a_n\}$. Zwykle stosuje się kody dwójkowe o różnej precyzji lub też, do zapisu liczby powtórzeń, kody zmiennej długości. Alfabet słów kodowych wygląda wtedy następująco:  $A_{\text{RLE}}=\{\big(\mathcal{K}_l(k),\mathcal{K}_s(a_j)\big):\ k=1,2,\ldots,k_{\max},\ j=1,\ldots,n \}$

Koncepcję RLE wykorzystano m.in. w znanym formacie zapisu obrazów PCX , w podstawowym algorytmie kodowania binarnego normy JPEG, czy też w algorytmie kodowania obrazów skanowanych według techniki DjVu (http://djvu.org/).