Podręcznik

Sygnały w realnym, fizycznym świecie nie mają postaci cyfrowej. Dlatego potrzebne są także analogowe układy elektroniczne. Weźmy dla przykładu dźwięk. Gdy mówimy do mikrofonu, wytwarza on napięcie elektryczne zmieniające się w czasie w taki sam sposób, w jaki zmienia się ciśnienie powietrza pobudzane do drgań naszym głosem. To napięcie z mikrofonu można wzmacniać (czyli zwiększać jego amplitudę) i kształtować na inne sposoby, przesyłać i w końcu ponownie zamienić na dźwięk, doprowadzając do głośnika, którego membrana pobudzi do drgań otaczające powietrze. To przykład systemu w pełni analogowego. Do odbioru sygnałów ze świata fizycznego i przetworzenia na sygnał elektryczny potrzebne są różnego rodzaju czujniki (inaczej – sensory). Mikrofon jest jednym z nich. Istnieją czujniki wielkości fizycznych, na przykład temperatury, ciśnienia, przyspieszenia, drgań (czyli zmian ciśnienia w czasie), natężenia światła itp., a także wielkości chemicznych, na przykład stężenia jakiegoś rodzaju jonów w cieczy lub jakiegoś gazu w atmosferze. Wspólną cechą tych wszystkich czujników jest to, że dostarczają sygnały elektryczne (zwykle w postaci napięć) zmieniające się w czasie w sposób ciągły i mogące przybierać dowolne wartości napięcia w pewnym zakresie. Zatem analogowe układy elektroniczne działają na sygnałach (zwykle napięciach) zmieniających się w czasie w sposób ciągły. W sposób ciągły zmieniają się też napięcia i prądy w tranzystorach, które pracują w tych układach. Tranzystorów nie traktuje się więc jak sterowanych wyłączników.