Podręcznik

Kable koncentryczne mają obecnie nieco mniejsze zastosowanie, przede wszystkim dlatego, że nie stosuje się ich już w typowych sieciach teletransmisyjnych. Obecne zastosowania kabli koncentrycznych są związane przede wszystkim z telewizją kablową, satelitarną i przemysłową. Najważniejszym ich zastosowaniem, z punktu widzenia telekomunikacji są sieci dostępowe HFC (Hybrid Fiber Coaxial) operatorów telewizji kablowych.
Warto jednak pamiętać, że kable koncentryczne przewyższają kable symetryczne pod względem możliwości przesyłania sygnałów o dużych i bardzo dużych częstotliwościach, a także pod względem odporności na zakłócenia zewnętrzne. Ponieważ pole elekromagnetyczne wywołane przepływem prądu w kablach koncentrycznych jest praktycznie „zamknięte” w kablu, nie przenika ono do innych kabli i nie zakłóca sygnałów w nich przesyłanych, a pole elektromagnetyczne wokół torów symetrycznych nieekranowanych, związane z płynącym w nich prądem jest nieograniczone. Wady kabli koncentrycznych w porównaniu z kablami teleinformatycznymi (skrętką) to przede wszystkim trudności montażowe (relatywnie mała giętkość kabla) i trudności w lokalizacji uszkodzeń.
Na rysunku 2.3 pokazano przykładową budowę kabla koncentrycznego.  Wewnętrzna żyła może być drutem albo linką miedzianą, aluminiową, czy nawet pokrytym miedzią drutem stalowym. Izolacją wewnętrzną jest dielektryk. Dielektryk ma decydujący wpływ na impedancję kabla. Typowe impedancje to 50 Ω i 75 Ω.  Zewnętrznym elementem przewodzącym jest folia aluminiowa lub oplot miedziany bądź aluminiowy. Pełni on również rolę ekranu. Często w kablu jest zarówno ekran jak i oplot. Średnica typowego kabla cienkiego to 0,25”. Całość kabla jest otoczona powłoką z tworzywa sztucznego nazywaną też płaszczem.

Rys. 2.3. Budowa kabla koncentrycznego