Tworzenie programów PLC dla sterowania sekwencyjnego i współbieżnego

Punkt 1.3.2. pokazał Czytelnikowi strukturę logiczną rozbudowanego sterowania sekwencyjnego dowolnego procesu przemysłowego, który kontrolowany jest przez sterownik PLC. Już wiemy, że tak naprawdę sterowanie współbieżne jest większym lub mniejszym fragmentem całości algorytmu sterowania sekwencyjnego danym procesem, bowiem według normy EN 61131-3, która zawiera uwarunkowania odnośnie budowy wszelkich algorytmów „procesowych” sterowanie współbieżne „rozwija” się dopiero z utworzonego algorytmu sekwencyjnego, a nie odwrotnie. W tym miejscu należy również wyraźnie podkreślić, że praktyczna realizacja sterowania współbieżnego zamodelowanego w sterowniku PLC odbywa się na drodze poprawnego użycia instrukcji programowych w jednym programie PLC, nie zaś poprzez użycie wielu sterowników PLC, które realizują oddzielne „swoje” pojedyncze programy dla uruchomionych ciągów sterowania współbieżnego. Ten ostatni rodzaj sterowania współbieżnego zarezerwowany jest dla robotyki i maszyn typu roboty przemysłowe.  
W module pierwszym wskazano Czytelnikowi na sekwencyjność procesów przemysłowych oraz na przykładzie procesu z rysunku 6 pokazano proste uwarunkowania, które powinny taki proces uruchomić i kontrolować. Jest rzeczą zrozumiałą, że rozbudowa określonego procesu przemysłowego lub od samego początku zamiar budowy złożonej jego wersji pociąga za sobą zwiększenie stopnia jego złożoności, a co za tym idzie, samego sterowania takim procesem. W niniejszym module autor pokusił się o zilustrowanie Czytelnikowi zasad tworzenia rozbudowanych programów sekwencyjnych dla sterowników PLC łącznie z ich wersją uzupełnioną o sterowanie współbieżne.