Podręcznik

W zastosowaniach inżynierskich krzywe o ciągłości C1 czy G1 nie są jednak wystarczające, mimo że są wizualnie gładkie. Na połączeniach segmentów występuje bowiem nieciągłość krzywizny (por. Rysunek 41), a to, jak zobaczymy w następnych rozdziałach, może wpływać niekorzystnie na wygląd powierzchni. Nie są też wygodne w projektowaniu pojedyncze krzywe Béziera wysokiego stopnia.

W kilka lat po publikacjach Béziera amerykańscy naukowcy z Utah znaleźli rozwiązanie tego problemu - uogólnili metodę Béziera w taki sposób, by za pomocą wierzchołków kontrolnych można było projektować złożone krzywe niewysokiego stopnia, za to o dowolnym stopniu złożoności i do tego maksymalnie gładkie. Krzywe takie są  złożone z krzywych Béziera, ale połączonych ze sobą z zachowaniem maksymalnie wysokiej klasy ciągłości w punktach połączenia (co oznacza, że krzywe stopnia k można połączyć z zachowaniem ciągłości pochodnej stopnia k-1). Ten rodzaj łączenia krzywych nazwano "sklejaniem", a otrzymane krzywe wynikowe - krzywymi sklejanymi (ang. splines) lub B-sklejanymi (B-splines).