Podręcznik

Oszacujmy najpierw ilość wytwarzanej i przetwarzanej w projekcie informacji. Zrobimy to w dość mechaniczny, uproszczony sposób, ale wynik da nam pojęcie o rozmiarach problemu. Załóżmy, że na początku mamy do czynienia z opisem funkcji układu w języku opisu sprzętu (jest to język podobny do klasycznych języków programowania, w którym możemy opisać funkcję i strukturę układu – wspomnimy o tym dalej). Taki opis nawet dla bardzo złożonego układu to kilkaset do kilku tysięcy linii kodu. Traktując ten kod jako zwykły tekst możemy oszacować jego objętość na kilkanaście do kilkudziesięciu kilobajtów. Ostatecznym wynikiem procesu projektowania jest opis masek układu scalonego. Załóżmy, że układ liczy milion tranzystorów MOS (największe projektowane obecnie układy liczą nawet miliard elementów). Aby opisać strukturę tranzystora MOS w układzie CMOS w najprostszy sposób, trzeba zdefiniować położenie i wymiary 6 prostokątów na 4 różnych maskach. Kompletny opis prostokąta (o bokach równoległych do osi układu współrzędnych) wymaga podania 4 liczb (np. współrzędnych lewego dolnego i prawego górnego wierzchołka). A więc jeden tranzystor wymaga opisu złożonego z 24 liczb. Milion tranzystorów to 24⋇106 liczb. Jeśli są to liczby 32-bitowe, otrzymujemy objętość opisu rzędu 100 MB (w rzeczywistości dużo więcej, bo nie są uwzględnione w naszym rachunku połączenia). Ten sposób szacowania objętości informacyjnej projektu, choć naiwny, daje pojęcie o tym, jaką ogromną ilość informacji trzeba wygenerować i przetwarzać w procesie projektowania. Wiąże się to bezpośrednio z pracochłonnością procesu projektowania. Bez metod wspomagania komputerowego oraz uproszczonych metod projektowania (o których będzie mowa dalej), projekty mające więcej niż kilkaset tranzystorów nie byłyby możliwe do wykonania w rozsądnym czasie i przy rozsądnym koszcie.