Podręcznik: Kody transmisyjne

2. Kody transmisyjne i modulacje cyfrowe

2.2. Kody transmisyjne

Na rys.8 w Module 1 naszkicowano przebiegi czasowe popularnych kodów. Strumienie binarne w układach cyfrowych przesyła się na bliskie odległości, wówczas stosuje się binarny kod unipolarny:

$s_1\left(t\right)\neq0,\qquad s_0\left(t\right)=0\qquad 0\le t$

(29)

Symbol s₁(t) może mieć kształt prostokątny, może stanowić półokres funkcji sinus, itp. Wadą tego kodu jest niezerowa wartość średnia, co oznacza przepuszczanie prądu stałego przez łącze kablowe. Nie ma tej wady binarny kod bipolarny:

$s_1\left(t\right)\neq0,\qquad s_0\left(t\right)=-s_1(t)\qquad 0\le t$

(30)

Do prawidłowego odbioru symboli niezbędna jest synchronizacja elementowa – zlokalizowanie położenia symboli na osi czasu. Oba wymienione kody nie zapewniają synchronizacji gdy nadawany jest np. długi ciąg jednakowych symboli o kształcie prostokątnym. Z tego względu stosuje się kody z powrotem do zera (return to zero, RZ), do transmisji wykorzystując połowę szczeliny czasowej. Prowadzi to jednak do podwojenia szerokości pasma. Pewnym kompromisem jest kod AMI (alternate mark inversion) – rys.25.

Rysunek 25 Kod transmisyjny AMI i zmodyfikowany kod AMI

W kodzie AMI wartości logicznej „0” odpowiada brak sygnału, a wartości „1” impuls, na przemian dodatni i ujemny. Zagrożeniem dla utrzymania synchronizacji elementowej byłaby długa sekwencja zer, z tego względu zmodyfikowano kod, przypisując niektórym zerom logicznym impulsy wstawione niezgodnie z zasadą zmiany znaku. W ten sposób, bez skrócenia impulsów (a więc bez poszerzenia pasma) udało się utrzymać synchronizację elementową.