Podręcznik

Zadaniem formatu wysokopoziomowego jest naniesienie na dysk struktur systemowych, po podziale na partycje, koniecznych do przechowywania plików i ewentualnie uruchomienia systemu operacyjnego. Pierwszy sektor aktywnej partycji zawiera tzw. boot record. Pod określonym adresem występuje skok do pliku ładującego właściwy system operacyjny.
System plików po części jest związany z używanym systemem operacyjnym. Istnieje bardzo wiele różnych systemów plików. Najprostszy z nich FAT (ang. File Allocation Table) jest kojarzony z systemem operacyjnym DOS, NTFS – z systemem Windows, ext4 – z systemem Linux. Podstawową jednostką alokacji danych na dysku jest sektor (512 bajtów). Wczesne systemy plików nie umożliwiały adresowania pojedynczych sektorów. Było ich po prostu za dużo w stosunku do liczby bitów przeznaczonych na adres. W związku z tym dyski zostały podzielone na klastry (pewną liczbę przyległych do siebie sektorów). Najmniejszą jednostką alokacji pamięci na dysku jest klaster. Jednostek alokacji na dysku jest mniej, ale najmniejszy obszar możliwy do przydzielenia się zwiększył. Dla przykładu FAT32 dysponuje 32 bitami do utworzenia adresu (czyli mamy 2^32 różnych adresów). Przy rozmiarze klastra 4 kB (8 sektorów) można w ten sposób zaadresować dyski o rozmiarze 0-6 GB, natomiast przy rozmiarze klastra 32 kB (64 sektory) dysk może mieć rozmiar 32-2048 GB.