Podręcznik

Biorąc pod uwagę fakt, że przed wynalezieniem klawiatury wprowadzanie danych do komputera było bardzo utrudnione (specjalne panele nastaw, karty bądź taśmy dziurkowane), można powiedzieć, że wynalezienie klawiatury było w pewnym sensie przełomowe. Klawiatury historycznie można podzielić na kilka grup: model XT, model AT i współczesne 101, 102, 104-klawiszowa PS/2 (wprowadzona na rynek przez firmę IBM). Klawiaturę XT i AT charakteryzowała mniejsza liczba klawiszy (83), inne ich rozmieszczenie. Klawiatura XT zapewniała jedynie jednokierunkową wymianę informacji z komputerem.
Zasada działania klawiatury jest stosunkowo prosta. Klawiatura ma swój mikrokontroler jednoukładowy, który nadzoruje siatkę połączeń linii X i kolumn Y, w węzłach której umieszczone są poszczególne klawisze. Układ wysyła, z odpowiednią częstotliwością, impulsy kolejno wszystkimi liniami X i bada, czy nie pojawiły się one na którejś z linii Y. Dzięki takiemu rozwiązaniu można jednoznacznie określić, które klawisze zostały naciśnięte, a które zwolnione. Informacja o mapie klawiatury jest przekazywana szeregowo do komputera. Pojawienie się przychodzącego z klawiatury znaku, komputer sygnalizuje przerwaniem. Każdemu klawiszowi przyporządkowany jest unikalny numer, a naciśnięcie klawisza powoduje przesłanie do komputera tzw. kodu naciśnięcia. Do interpretacji znaczenia klawisza (bądź grupy klawiszy) potrzebna jest cała mapa zestyków klawiatury. Dzięki możliwości programowania klawiatury i kontrolera oraz istnieniu unikatowych numerów przypisanych każdemu klawiszowi możliwe jest dostosowanie klawiatury do używania znaków narodowościowych (np. polskich).
Układ znaków na klawiaturze jest zależny od przyjętego standardu. W Polsce stosuje się dwa standardy - pierwszy to tzw. układ programisty, gdzie polskie litery można uzyskać poprzez wybranie znaku "bez ogonka" z jednocześnie wciśniętym prawym przyciskiem ALT, drugi - to tzw. układ maszynistki, zgodny z wcześniejszym standardem maszyn do pisania (QWERTZ).