Podręcznik

Wtórnik może mieć budowę prawie dowolnie skomplikowaną, ale jego najprostsze i najczęściej stosowane wersje można zrealizować już przy użyciu jednego tranzystora i zaledwie kilku oporników.

Wtórnik zbudowany przy użyciu tranzystora BJT jest nazywany wtórnikiem emiterowym (we wtórniku emiterowym tranzystor pracuje w układzie wspólnego kolektora, wyjściem układu jest emiter). Wtórnik, w  którym zastosowano tranzystor unipolarny, to wtórnik źródłowy (tranzystor unipolarny pracuje wtedy w układzie wspólnego drenu, a elektrodą wyjściową jest jego źródło).

W układach elektronicznych mają zastosowanie obie wersje wtórników i, w zależności od sytuacji, używa się jednego albo drugiego, jednak bardzo rzadko zamiennie.

Najbardziej charakterystyczną i cenną cechą wtórnika źródłowego jest możliwość uzyskania ogromnej rezystancji wejściowej, sięgającej setek MΩ, a nawet wielu GΩ. To znaczy, że taki wtórnik może być sterowany ze źródeł o niezwykle małej obciążalności prądowej, czyli o bardzo dużej rezystancji wewnętrznej RG. Niestety wtórnik źródłowy ma też poważną wadę. Otóż rezystancja wyjściowa wtórnika źródłowego jest znacząco wyższa od rezystancji wyjściowej wtórnika emiterowego, przy podobnych prądach obciążenia. Takie cechy wtórnika źródłowego sprawiają, że jest on najczęściej stosowany na wejściach przyrządów pomiarowych (np. oscyloskopów), natomiast rzadko jako układ łączący kolejne stopnie wzmacniacza. Stosowany jest także jako układ wyjściowy pracujący przy dużych obciążeniach, na przykład jako stopień końcowy wzmacniaczy mocy.

Przy pomocy wtórnika emiterowego bardzo trudno jest zapewnić równie wielką rezystancję wejściową, ale za to jego rezystancja wyjściowa może być niewielka i mniejsza od rezystancji wyjściowej wtórnika źródłowego. Mało tego, dobierając punkt pracy tranzystora bipolarnego można obie rezystancje (wejściową i wyjściową) modyfikować. To sprawia, że wtórnik emiterowy jest bardziej "elastyczny" i uniwersalny od wtórnika źródłowego, dzięki czemu jest chętnie stosowany jako stopień sprzęgający stopnie wzmacniające, a także jako stopień końcowy - tam, gdzie potrzeba bardzo małej rezystancji wyjściowej przy niewielkich prądach płynących do odbiornika.