Podręcznik

Ten rodzaj stabilizatora, o uproszczonym schemacie pokazanym na rys. 8, umożliwia budowanie źródeł napięcia zasilającego o dużej dokładności i stabilności oraz o bardzo małej rezystancji wyjściowej , czyli o znikomej wrażliwości napięcia wyjściowego na wartość prądu pobieranego z wyjścia zasilacza.

Rys. 8 Stabilizator ze sprzężeniem zwrotnym

Wzmacniacz błędu (wzmacniacz o wejściu różnicowym i sporym wzmocnieniu) "stara się" ustawić takie napięcie na bazie tranzystora T (wtórnika emiterowego), żeby różnica potencjałów pomiędzy jego wejściami była bliska zera, czyli by napięcie U na wejściu odwracającym było bardzo bliskie napięciu referencyjnemu (odniesienia) U_REF. W ten sposób napięcie wyjściowe stabilizatora jest równe:

$U_{WY}=U_{REF}\cdot\frac{R_{F1}+R_{F2}}{R_{F2}}$

Jest to prawda przy założeniu, że wzmacniacz błędu jest idealny i nie pobiera na swoich wejściach żadnego prądu. W rzeczywistości tak nie jest , więc na wejściu nieodwracającym często stosuje się dodatkowy opornik zmniejszający znaczenie niezerowych prądów wejściowych. Ten opornik powinien mieć rezystancję R₃ = R_F1 || R_F2.

Szczególnym przypadkiem jest sytuacja, kiedy opornika R_F2 w ogóle nie ma, a R_F1 = 0 i wyjście stabilizatora jest dołączone bezpośrednio do odwracającego wejścia wzmacniacza błędu. Wtedy U_WY = UR_EF.