Podręcznik

W odróżnieniu od kabli telekomunikacyjnych z parami symetrycznymi, kable teleinformacyjne zawsze były projektowane tak, by przenosić sygnały szerokopasmowe, Dlatego ich parametry istotne z punktu widzenia przenoszenia takich sygnałów są dobrze znane. Kable te dzieli się na kategorie (norma amerykańska) albo klasy (norma europejska). W tabeli 2.1  podano zestawienie kabli teleinformatycznych.
Tabela 2.1.  Kategorie i klasy kabli teleinformatycznych

Na rysunku 2.2 pokazano budowę typowych kabli teleinformatycznych. Najpowszechniej stosuje się kabel nazywany skrętką nieekranowaną U-UTP (Unshielded Twisted Pair). Poszczególne pary w kablu są skręcane, co zmniejsza wpływ szkodliwego oddziaływania zewnętrznego pola elektromagnetycznego. Przy przesyłaniu sygnałów cyfrowych za pomocą skrętek U-UTP najczęściej wykorzystuje się wszystkie cztery pary. Innym typem kabla jest kabel U-STP (Shielded Twisted Pair), w którym każda para jest ekranowana osobnym ekranem w postaci oplotu. Para ekranowana jest bardziej odporna na zakłócenia impulsowe oraz szkodliwe przeniki niż skrętka U-UTP. W kablu F-UTP (Foiled Twisted Pair) są ekranowane wszystkie pary jednocześnie, jednym wspólnym ekranem. Ekranem jest wtedy folia. Podobnie jak kabel S-UTP, kabel F-UTP cechuje się dużą odpornością na zakłócenia zewnętrzne. Występują również kable łączące cechy wymienionych kabli, np. U-FTP (każda para osobno ekranowana folią), F-FTP (każda para osobno ekranowana folią i wspólny ekran z folii), S-FTP ( każda para osobno ekranowana folię i wspólny ekran z siatki). Żyły w kablach teleinformatycznych są wykonane z miedzi elektrolitycznej. Mogą być drutem albo linką. Średnica żył wynosi zwykle około 0,5 mm, np. 0,495 mm, 0,551 mm. Kable kategori 7 i wyższych pozwalają uzyskiwać szybkości transmisji od 1 Gb/s do nawet 100 Gb/s. 

Rys.2.2.  Budowa kabli teleinformatycznych