Jeżeli funkcja
F(s) jest ilorazem dwu wielomianów
L(s) i
M(s), przy czym stopień wielomianu mianownika jest wyższy niż stopień wielomianu licznika (
n>m) to oryginał funkcji
f(t) określony jest następującym wzorem
|
(3.19) |
Sumowanie odbywa się po wszystkich biegunach funkcji operatorowej
F(s) niezależnie od tego, czy bieguny są pojedyncze czy wielokrotne.
Residuum funkcji
wyznacza się korzystając ze wzorów wynikających z własności przekształcenia Laplace’a. W przypadku bieguna l-krotnego wzór jest następujący
|
(3.20) |
Szczególnie proste zależności otrzymuje się dla bieguna jednokrotnego
. W takim przypadku
l=1 i wzór na residuum ulega znacznemu uproszczeniu
|
(3.21) |
Wzór (3.19) wykorzystujący residuum funkcji jest stosowalny dla dowolnych biegunów funkcji
F(s), w tym biegunów rzeczywistych, zespolonych, jednokrotnych i wielokrotnych. Jednakże przy biegunach zespolonych obliczenie residuum jest procesem dość złożonym i metoda nie jest konkurencyjna względem innych.
Jako pierwszy przykład rozpatrzmy wyznaczenie transformaty odwrotnej Laplace’a funkcji F(s) danej wzorem
Zadana funkcja ma dwa bieguny: oraz . Wykorzystując wzór (3.19) otrzymuje się
Na podstawie wzoru (3.21) otrzymuje się
Funkcja operatorowa
F(s) dana jest wzorem
Występują 3 bieguny funkcji, z których jeden jest pojedynczy a dwa pozostałe równe sobie (jeden biegun podwójny): s1=s2=-3, s3=-4. Wykorzystując wzory (3.20) i (3.21) otrzymuje się następujący schemat obliczeń