Podręcznik
4. Dyspersja
4.3. Dyspersja polaryzacyjna
Poza omówionymi dwoma typami dyspersji, dyspersją modową (występującą jedynie w światłowodach wielomodowych) i dyspersją chromatyczną, istnieje jeszcze trzeci typ dyspersji – dyspersja polaryzacyjna – PMD (ang. Polarization Mode Dispersion). W światłowodzie jednomodowym rozchodzą się dwa mody o odmiennych polaryzacjach, zmiany geometrii światłowodu powodują, że rozchodzą się z różnymi prędkościami i po przejściu pewnej odległości obserwuje się różnice czasowe pomiędzy modami, tak jak to zostało pokazane na poniższym rysunku. W efekcie kształt impulsu światła po przejściu przez światłowód zostaje zmieniony (impuls zostaje rozmyty) i do czynienia mamy z dyspersją polaryzacyjną. Zjawisko to występuje jedynie w łączach o dużym zasięgu transmisji.
Rysunek 18 Dyspersja polaryzacyjna.
W światłowodzie jednomodowym propagują się dwa mody ortogonalne i . Jeżeli materiał byłby całkowicie izotropowy, wtedy obydwie stałe propagacji byłyby sobie równe i czas przesunięcia impulsu wynosiłby 0. Jednak w rzeczywistych włóknach mamy do czynienia z anizotropią materiału, więc stałe propagacji są różne , a czas przesunięcia pomiędzy impulsami jest większy od 0.
W przypadku dyspersji chromatycznej poszerzenie impulsu było proporcjonalne do długości światłowodu, tu mamy tylko proporcjonalność do pierwiastka długości. Generalnie przyczyną powstawania polaryzacyjnej jest asymetria włókna światłowodowego, wynikająca z błędów w produkcji lub pochodząca z naprężenia mechanicznego (np. czynniki atmosferyczne, źródła wibracji). Zmniejszyć wpływ dyspersji polaryzacyjnej można poprzez skrócenie dystansu i wstawienie regeneratora elektrycznego lub optycznego (światłowody podtrzymujące polaryzację). Dla linii dalekiego zasięgu wzrost PMD (opóźnienie grupowe na jednostkę długości) wraz z długością włókna jest dość wolny. Poza tym PMD ma statystyczny charakter (tzn. raz może się sumować, a raz niwelować). Dlatego też na wyjściu światłowodu PMD zmienia się losowo.