Słownik opanowanych pojęć

Wariant architektury zorientowanej na usługi, w którym projektuje się usługi dostarczające niewielkich, bardzo silnie skupionych zestawów operacji.

Wyrażony zestaw decyzji podjętych przez architekta. Decyzje te są podejmowane na podstawie wymagań klienta oraz wiedzy na temat dostępnych technologii wytwarzania oprogramowania. Plany architektoniczne pokazują strukturę i dynamikę (działanie) budowanego (lub istniejącego) systemu. Biorą one pod uwagę ograniczenia ekonomiczne i technologiczne, a także możliwość łatwego wprowadzania zmian i rozszerzeń wynikających ze zmian wymagań i zmian technologii. Są one wyrażane w języku graficznym (wizualnym), zrozumiałym dla projektantów i wykonawców systemu (programistów).

Styl architektoniczny oparty na podziale komponentów na warstwy, określające odległość komponentów od środowiska zewnętrznego. Istotną cechą systemów w architekturze warstwowej jest uporządkowanie komunikacji między warstwami. Komponenty mogą komunikować się w jedynie ramach danej warstwy lub z warstwą wyżej lub niżej.

Podejście do architektury oprogramowania, które bazuje na usługach.

Rodzaj meta-danymi wymagań, który może być używany do powiązania wymagań z danymi umożliwiającymi porządkowanie wymagań oraz zarządzanie projektem budowy oprogramowania.

Opis oczekiwań klienta w stosunku do tworzonego systemu, przedstawiony za pomocą krótkiego zdania mieszczącego się np. na kartce z notesu. Zdanie stanowiące historię użytkownika powinno określać podmiot historii (użytkownik, który czegoś chce od systemu), cel biznesowy realizowany przez system i oczekiwany przez użytkownika, oraz motywację klienta stojącą za konkretnym oczekiwaniem.

Grupa osób, która ma określony, bezpośredni lub pośredni wpływ na proces wdrażania nowego lub aktualizowanego systemu oprogramowania.

Typ interfejsu w aplikacjach sieciowych, który jest oparty na ujednoliconym protokole wymiany danych poprzez sieć.

Kod zapisany w danym języku oprogramowania, który jest zależny od konkretnej technologii (np. szkieletu technologicznego) i w konsekwencji – podatny na zmiany technologii.

Kod zapisany w danym języku oprogramowania, który jest zależny jedynie od scenariuszy interakcji użytkowników z systemem lub algorytmów przetwarzania danych. Kod taki jest niezależny od technologii (np. szkieletu technologicznego) i stosuje jedynie klasy POJO/POCO, czyli klasy realizujące wyłącznie logikę aplikacji i logikę dziedzinową.