2. Metoda płaszczyzn tnących

2.2. Idea metody płaszczyzn tnących

W ogólnym przypadku trudno jest uzyskać najbardziej zwarty opis X, bo liczb ograniczeń rośnie wykładniczo lub szybciej, ale można przybliżać uwypuklenie zbioru X w pewnym otoczeniu punktu optymalnego.

Idea metody płaszczyzn tnących polega na stopniowym zawężaniu opis wielościennego P w wyniku dodawania ograniczeń do już istniejących Ax\leq b nowych o postaci Dx \leq d, tak aby:

  • dodatkowe ograniczenia odcinały pewne rozwiązania x \in P nie należące do conv(X)
  • poszukiwane rozwiązanie ZPLC stawało się punktem wierzchołkowym opis wielościennego P^*=\{x: Ax \leq b, Dx \leq d, x \geq 0 \}
  • funkcja celu ZPL osiągała maksimum na P w punkcie wierzchołkowym całkowitoliczbowym

Dodatkowe ograniczenia nie powinny odcinać rozwiązań dopuszczalnych oryginalnego problemu. Tego typu ograniczenia nazwywamy nierównościami zgodnymi.

Nierówność d^Tx \leq d_0 jest zgodna (valid inequality) dla zbioru X \in \mathbb{R}^n, jeżeli zachodzi d^Tx\leq d_0 dla każdego x \in X.

Np. zgodne są pierwotne ograniczenia problemu lub ograniczenia opisujące conv(X).


Rozważmy proste ograniczenie
 x \leq 1,5
Jeżeli x jest całkowitoliczbowe, to prawą stronę ograniczenia możemy zaokrąglić w dół 
x \leq 1.
Powstałem w ten sposób nowe ogranicznie jest ograniczeniem zgodnym.

Rozważmy nieco ciekawszych przykład ograniczenia
x+2y+4z=4
gdzie wszystkie zmienne x,y,z są binarne.
Ponieważ
4z \geq 4 - sup(x+2y) \Rightarrow z\geq \frac{1}{4} \Rightarrow z \geq 1
A to oznacza, że x=0, y=0, z=1
Jak widać oryginalne ograniczenie można zastąpić trzema ograniczeniami zgodnymi ustalającymi wartości wszystkich trzech zmiennych.