3. Modelowanie rozmyte

3.2. Model analityczny

Podejście klasyczne polega na wyznaczeniu modelu matematycznego obiektu i doborze układu regulacji z uwzględnieniem zdefiniowanych kryteriów jakości.

Szkic fragmentu układu regulacji wysokości słupa cieczy w zbiorniku
Rys. 11. Szkic fragmentu układu regulacji wysokości słupa cieczy w zbiorniku.
Oznaczenia:  A - powierzchnia zbiornika,  h - wysokość słupa cieczy,  Q_1 - strumień objętościowy cieczy dopływającej,  Q_2 - strumień objętościowy cieczy wypływającej,  x - stopień otwarcia zaworu dławiącego wypływ,  F - powierzchnia przepływowa zaworu.

Załóżmy, że wielkością wejściową jest stopień otwarcia  x zaworu dławiącego wypływ ze zbiornika, zaś wielkością wyjściową jest wysokość słupa cieczy  h . W podejściu klasycznym, przy zastosowaniu opisu liniowego, poszukiwana jest transmitancja operatorowej obiektu  G(s) w postaci:

 G(s)= \frac{H(s)}{X(s)} (87)

gdzie:
 H(s) - transformata Laplace'a sygnału wyjściowego
 X(s) - transformata Laplace'a sygnału wejściowego

Załóżmy dalej, dla uproszczenia, że  Q_1 = const .

Zmiana wysokości słupa cieczy  \delta h wynika z różnicy strumieni objętościowych: cieczy wpływającej  Q_1 i wypływającej  Q_2 :

 A\Delta h =\Delta t (Q_1 - Q_2) (88)

Strumień objętościowy  Q_2 można wyrazić w postaci:

 Q_2 =\alpha \cdot x \cdot \sqrt {2gh} (89)

gdzie:
 \alpha - współczynnik przepływu
 g - przyśpieszenie ziemskie

Po linearyzacji, nieliniowej względem  h , zależności (89) w otoczeniu punktu  h_o ,  x_o otrzymujemy:

 \Delta Q_2 =\left\vert{\frac{\partial Q_2}{\partial x}}\right\vert _{x=x_o}\Delta x+\left\vert{\frac{\partial Q_2}{\partial h}}\right\vert _{h=h_o}\Delta h (90)

a zatem:

 \Delta Q_2 =\alpha \cdot \sqrt {2gh_{0}}\cdot \Delta x +x_{0}\cdot\alpha \cdot\sqrt {\frac{g}{2h_0}}\cdot\Delta h (91)

podstawiając:

 k_1 =\alpha \cdot \sqrt {2gh_{0}}\;\;\;\; ; \quad k_2=x_{0}\cdot\alpha \cdot\sqrt {\frac{g}{2h_0}} (92)

otrzymujemy zlinearyzowaną postać na  \Delta Q_2 :

 \Delta Q_2 =k_{1}\cdot \Delta x +k_{2}\cdot\Delta h (93)

Przedstawiając równanie (88) w formie równania różnicowego otrzymujemy:

 A\Delta(\Delta h) =\Delta t (\Delta Q_1 - \Delta Q_2) (94)

a ponieważ  Q_1 = const oraz po uwzględnieniu (93) otrzymujemy:

 A\Delta(\Delta h) =-\Delta t\cdot k_{1}\cdot\Delta x -\Delta t\cdot k_{2}\cdot\Delta h (95)

Stąd w granicy dla  t\rightarrow 0

 A\Delta h =- k_{1}\cdot\Delta x - k_{2}\cdot\Delta h (96)

Oznaczając:  H(s) = L\left\{\Delta h\right\} oraz  X(s) = L\left\{x\right\} otrzymujemy ostatecznie:

 G(s)= \frac{H(s)}{X(s)}=-\frac{k}{Ts+1} (97)

gdzie:  T = A / k_2 ;  k= k_1 / k_2

Jak łatwo zauważyć transmitancja operatorowa (97) ma postać właściwą elementowi inercyjnemu rzędu pierwszego. Znak minus poprzedzający transmitancję należy interpretować w ten sposób, że wzrost stopnia otwarcia zaworu  x na wypływie powoduje spadek, a nie wzrost wielkości wyjściowej jaką jest wysokość słupa cieczy  h .

Transmitancja (97) jest bardzo wygodna do prowadzenia analizy właściwości dynamicznych obiektu, doboru układu regulacji, badania stabilności, itp. Wartości współczynników  k_1 i  k_2 są jednak zależne od wyboru punktu pracy. Wartości te mogą być traktowane jako wartości stałe tylko w niewielkim otoczeniu punktu pracy  (x_o , h_o ) .

W praktyce uzyskanie modeli analitycznych obiektów sterowania nie jest proste. Wynika to głównie ze złożoności procesów zachodzących w rzeczywistych obiektach, niemożliwości zastosowania opisu liniowego, braku dostatecznej wiedzy co do wartości parametrów opisujących proces, konieczności przeprowadzenia kosztownej identyfikacji parametrów modelu, itp. W takich sytuacjach należy rozważyć opis jakościowy procesu możliwy do uzyskania na podstawie wiedzy heurystycznej, wiedzy uzyskanej z eksperymentu myślowego lub wiedzy eksperckiej.