1. Tradycyjny system pomiarowy

Funkcjonujące przez wiele lat w świadomości metrologów pojęcie systemu pomiarowego w ostatnich latach straciło nieco na aktualności, w odniesieniu do szeregu zastosowań praktycznych. Stało się tak za przyczyną lawinowego rozwoju szeroko rozumianej technologii informacyjnej (informatyka, telekomunikacja). W rezultacie tego rozwoju, pewne znaczące trendy rozwojowe w dziedzinie metrologii narzucone zostały przez informatyków. Wciąż jednak projektowanie czujników pomiarowych, opracowanie metod pomiarowych, opracowanie metod kalibracji przyrządów i układów pomiarowych, legalizacja przyrządów oraz tradycyjnie problematyka analizy błędów pomiarowych i określania niepewności pomiaru pozostają wyłączną domeną metrologów. Powstają tu nowe, śmiałe i oryginalne prace teoretyczne.

System pomiarowy[1] dotychczas określano jako odpowiednio sprzężony zbiór elementów (stąd pojęcie sprzęgu w miejsce interfejsu), stanowiących całość organizacyjną i objętych wspólnym sterowaniem, mający umożliwić jakościową i ilościową ocenę właściwości badanego obiektu pomiarowego. Na rysunku 1.1 zamieszczono uogólniony schemat funkcjonalny systemu pomiarowego, składającego się z bloków, realizujących jedną lub kilka elementarnych funkcji.

Rys. 1.1  Schemat funkcjonalny tradycyjnego systemu pomiarowego

Do podstawowych elementów takiego systemu należą bloki: czujników pomiarowych, zbierania danych, przetwarzania danych, interfejsu, kontrolera i komunikacji z użytkownikiem. Zgodnie z tradycją symbole A/A, A/C, C/A, C/C oznaczają odpowiednio przetwarzanie typu: analog-analog, analog-cyfra, cyfra-analog i cyfra-cyfra. Definicje oraz szczegółowe opisy poszczególnych bloków znaleźć można w bardzo wielu klasycznych publikacjach np. [5]. Zostaną one tutaj powtórzone w bardzo skrótowej formie.

 

 


[1] W przypadku występowania dodatkowych funkcji wykraczających poza tradycyjne zadania pomiarowe często stosowana była również nazwa system pomiarowo-kontrolny.